4 Senenin Ardından Eve Kesin Dönüş
Üniversite, lisede şöyle bir fikirdi."Üniversiteye girersek gerisi kolay".Daha da kaba bir tabirle ; "Üniversiteye kapağı at kurtar kendini."En azından arkadaşlarım ve ben böyle düşünüyorduk.Doğruluk payı da yüksek ama üniversiteye gelince hiç de öyle olmadğını anladım.Ne de olsa içinde bulunduğumuz durum her zaman en zoruymuş gibi gelir bize.Final dönemi de olunca bu yazı baya bir yakınmaya gider.En iyisi bu konuyu şimdilik kapatayım.:D
Bu zorlu maratonu,4 koskoca seneyi bitiren abime gelsin bu yazı.Sınavlar,ödevler,projeler,staj işleri yok artık onun için.Daha beterleri var gerçi ama olsun.=)=)Geriye dönüp bakıyorum da evden ilk gidişini hatırlıyorum.Hiç ayrılmamıştık o güne dek.Acayip zor gelmişti.Annemle beraber yolcu ettik abimi.Eve geldik.Evde bir sessizlik.Ne yapacağımızı bilemedik gerçekten.Annem bana bakamıyor ben de ona...Çok ağır geçen bir gündü.Ve yaz tatillerinde gelmesi dışında,hayatının 4 yılındaki koca bir kısmı ayrı geçirmek zorunda kaldık.Bir yerlerde yaşadığını ,nefes aldığını bilmek bile yetiyordu ama insan yine de dayanamıyor.Yanımızda olsaydı fena mı olurdu?Onun için de kolay olmadığını biliyorum.Bazen bayramlarda bile gelemezdi.Bayram gelmiş neyime derler ya bizde o hava olurdu.Bir başına geçirirdi günlerini.Telefonlar sağolsun.Sesini duyardık,saatlerce muhabbet ederdik.Ama eğer o bayramda gelebilmişse dünyalar bizim olurdu.:)
Bir de okuduğu bölümün verdiği psikolojik etkiyle çıldırma noktasına geldiğini bile hatırlıyorum.Pdr diye kısaltılan bir meslek var ya ondan.:D Bölümlerinde tez yazmak diye bir şey yok.Ama tezden de beter uygulamalar var.Kameralar altında terapi seansları yaptılar.Hem de ne seanslar ama...Psikoloji dayanmaz onlara.:DNeyse ki atlattı artık hepsini.Çıkış işlemlerini yapıp geliyor artık eve.:D:D Gerçi gelince kardeş kavgaları başlar ama gelsin yine de.=)
Darısı benim başıma.Üniversiteyi bitirdiğim günleri de görürüm inşallah."Ne günlerdi be" diye gülmek kalsın geriye.:D
Bu zorlu maratonu,4 koskoca seneyi bitiren abime gelsin bu yazı.Sınavlar,ödevler,projeler,staj işleri yok artık onun için.Daha beterleri var gerçi ama olsun.=)=)Geriye dönüp bakıyorum da evden ilk gidişini hatırlıyorum.Hiç ayrılmamıştık o güne dek.Acayip zor gelmişti.Annemle beraber yolcu ettik abimi.Eve geldik.Evde bir sessizlik.Ne yapacağımızı bilemedik gerçekten.Annem bana bakamıyor ben de ona...Çok ağır geçen bir gündü.Ve yaz tatillerinde gelmesi dışında,hayatının 4 yılındaki koca bir kısmı ayrı geçirmek zorunda kaldık.Bir yerlerde yaşadığını ,nefes aldığını bilmek bile yetiyordu ama insan yine de dayanamıyor.Yanımızda olsaydı fena mı olurdu?Onun için de kolay olmadığını biliyorum.Bazen bayramlarda bile gelemezdi.Bayram gelmiş neyime derler ya bizde o hava olurdu.Bir başına geçirirdi günlerini.Telefonlar sağolsun.Sesini duyardık,saatlerce muhabbet ederdik.Ama eğer o bayramda gelebilmişse dünyalar bizim olurdu.:)
Bir de okuduğu bölümün verdiği psikolojik etkiyle çıldırma noktasına geldiğini bile hatırlıyorum.Pdr diye kısaltılan bir meslek var ya ondan.:D Bölümlerinde tez yazmak diye bir şey yok.Ama tezden de beter uygulamalar var.Kameralar altında terapi seansları yaptılar.Hem de ne seanslar ama...Psikoloji dayanmaz onlara.:DNeyse ki atlattı artık hepsini.Çıkış işlemlerini yapıp geliyor artık eve.:D:D Gerçi gelince kardeş kavgaları başlar ama gelsin yine de.=)
Darısı benim başıma.Üniversiteyi bitirdiğim günleri de görürüm inşallah."Ne günlerdi be" diye gülmek kalsın geriye.:D
Yorumlar
Yorum Gönder